Πολιτιστικό Στέκι

Επαγγελματίας - Ερασιτέχνης
ο μεν είναι εκείνος που έχει σπουδάσει το αντικείμενο και το εξασκεί για κέρδος, ο δε είναι εκείνος που ως εραστής της τέχνης, όχι απαραίτητα καταρτισμένος στο αντικείμενο, κάνει αυτό που κάνει προς ευχαρίστησιν δική του και των άλλων κατ'επέκτασιν.

Αν όμως το αναλύσουμε περισσότερο, θα δούμε πως επαγγελματίας είναι κι εκείνος που...
με πειθαρχεία και αυτογνωσία, εργάζεται πυρετωδώς, ώστε να αποδώσει όσο γίνεται καλύτερα. Τη σήμερον ημέρα, εμείς οι "ερασιτέχνες" του θεάτρου, επί το πλείστον βαλλόμεθα από ορισμένους "επαγγελματίες" , ως άσχετοι και δήθεν. Ναι, είμαι υπέρ της σπουδής, υπέρ της άδειας ηθοποιού (που έχει καταργηθεί), αλλά και υπέρ της αξιοκρατείας των σχολών. Πολλοί από εμάς τους "ερασιτέχνες", όπως χλευαστικά μας αποκαλούν κάποιοι επαγγελματίες τους είδους, κάποτε μελετήσαμε και προσπαθήσαμε να σπουδάσουμε σε μια σχολή. Κάποιοι από εμάς δικαίως απορρίφθηκαν, άλλοι όμως αδίκως αντιμετώπισαν το "σύστημα", που επιβάλλει να χάσεις κιλά, να πληρώσεις για να μπεις, να διαλέξεις στρατόπεδο. Μας ρώτησε κανείς, πόση ανάγκη και δίψα είχαμε να μάθουμε, να σπουδάσουμε και όσοι είχαν απο εμάς πηγαίο ταλέντο να το δουλέψουν; Ευτυχώς, βρέθηκε στο δρόμο μας ένας άνθρωπος επαγγελματίας, που μας ενημέρωσε πως πριν ανέβουμε στη σκηνή, οφείλουμε να μάθουμε.

Μπορεί κάποιοι από εμάς να "σπουδάσαμε" (και ακόμα σπουδάζουμε) σε ένα άτυπο θεατρικό εργαστήρι, δωρεάν, σε μια άκρη της Στερεάς Ελλάδας, ό,τι διδάσκεται σε μια δραματική σχολή, αλλά αυτό που πάντα θα μας χτυπάνε, είναι πως δεν είμαστε επαγγελματίες. Κι όμως είμαστε. Γιατί επαγγελματίας, δεν είναι αυτός που πληρώνεται, αλλά αυτός που πειθαρχημένα υπηρετεί το είδος. Αυτός που δε θα παρατήσει μια παράσταση δέκα λεπτά πριν, μισή ώρα, μια μέρα πριν επειδή θύμωσε με το συνάδελφο, το σκηνοθέτη, τον οποιονδήποτε. Είναι εκείνος, που δεν θα "χλευάσει" ή υποβιβάσει μια δουλειά ανώτερη-καλύτερη από τη δική του, που δεν θα φροντίσει να ξεκινήσει έναν άτυπο πόλεμο στον ερασιτέχνη, όταν μπορεί απλά να δώσει λίγη από τη γνώση του-αλλά μάλλον η γνώση κοστίζει ακριβά!Δεν είναι εκείνος που θα χαζογελάσει ειρωνικά, χωρίς καν να έχει άποψη με τα ίδια του τα μάτια, στο άκουσμα μιας παράστασης της εκάστοτε ερασιτεχνικής ομάδας, στηριζόμενος στο ότι ο ίδιος έχει και άδεια από το υπουργείο και σαφώς είναι ανώτερος.

Επαγγελματίας
Είναι εκείνος, που θα έρθει "διαβασμένος", ξέροντας όχι μόνο τα λόγια του, αλλά και την εποχή, τις συνθήκες που γράφτηκε το έργο, τα συναισθήματα των ηρώων. Είναι εκείνος που θα φροντίσει να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του, στον ερασιτέχνη, στο νέο, στον καινούργιο.

Εμείς οι "ερασιτέχνες", ίσως κάποιες φορές να είμαστε περισσότερο επαγγελματίες από κάποιους επαγγελματίες του θεάτρου, γιατί δε μας ορίζει το χρήμα, η 'ιντριγκα, το να φανούμε πιο πάνω από το συνάδελφο.

Πριν κρίνουν κάποιοι, ας κάνουν τον κόπο να δουν τη δουλειά μας, ας έρθουν στο θεατρικό εργαστήρι όπου ένας άνθρωπος που έχει 40 χρόνια δρόμο στο θέατρο, μας βάζει ως προϋπόθεση τη σπουδή, πριν αρχίσει η πρόβα. Το διάβασμα, την ορθοφωνία, την κίνηση, την πειθαρχεία. Όσοι αρνούνται αυτή τη σπουδή, είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να έχουν μια θέση στη σκηνή, είτε ερασιτέχνες, είτε επαγγελματίες.

Το ταλέντο, αν υπάρχει δεν διακρίνεται σε ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό. Το θέατρο είναι τρόπος ζωής, αγάπη, η πρώτη ανάσα όταν ξυπνάμε και η τελευταία πριν φύγουμε για πάντα από αυτόν τον κόσμο. Για αυτό κάποιοι "ερασιτέχνες", λογίζονται περισσότερο επαγγελματίες κάποιες φορές. Κι αν είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούν κάποιοι, πως μια ερασιτεχνική ομάδα, που δουλεύει με επαγγελματική πειθαρχεία, μπορεί να υπερβεί στόχους, το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι, πως η αγάπη, η αποδοχή και η σύμπνοια λειτουργούν καλύτερα από τα κοφτερά λόγια. ίσως αν καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι το νόημα της αγάπης, ο κόσμος να γίνει πιο καλλιτεχνικός και καλύτερος.

Ο ταπεινός ο άνθρωπος, όσο "μεγάλος" κι αν είναι, είναι δίκαιος. Ευχαριστώ από καρδιάς, όλους τους ηθοποιούς του Ελληνικού θεάτρου, γνωστούς και μη, που μας αγκάλιασαν με τα λόγια και τις συμβουλές τους.









Πηγή: fb